Uşak ile Ulubey arasında yol genişletme çalışmaları sürüyor. Asfalt yepyeni, pırıl pırıl… İlk bakışta insanın içi açılıyor. “Oh be, sonunda rahat edeceğiz” diyorsunuz. Ama işin içine biraz girince durum değişiyor: Bir taraf asfalt, diğer taraf yaklaşık 40 santim aşağıda. Ve arada hiçbir uyarı levhası, bariyer ya da koni yok. Yani yol değil, resmen Rus ruleti!

Kanunlarımız diyor ki: “Yolda çalışma varsa güvenlik önlemleri alınır, tabelalar konur, sürücüler uyarılır.” Yönetmelik açık, net, anlaşılır. Ama belli ki bu yönetmelik bizim bu yolun kenarından geçmemiş. Çünkü ortada ne tabela var, ne uyarı, ne de sürücünün güvenliği. Tek var olan şey: “Şansınız bol olsun!”

Şimdi soruyorum: Bu yol, Uşak–Ulubey yolu mu, yoksa “Survivor: Karayolu Versiyonu”nun çekim platosu mu? Direksiyonu azıcık sağa kaydıran, kendini 40 santimlik bir iniş parkurunda buluyor. Teker jantı bırakır, amortisör bayılır, sürücü zaten şokta… Kısacası, bu yolda araba kullanan herkes istemeden ralli pilotu oluyor!

Evet, yol genişletme kıymetli bir hizmet. Ama insan hayatı bu kadar ucuz mu? Kanun diyor ki önce güvenlik, önce insan. Burada görünen tablo ise “önce asfalt, güvenlik nasılsa sonra gelir” mantığı. Oysa yol dediğimiz şey sadece asfalt değil; güvenlik, işaretleme, denetim ve en önemlisi insan hayatıdır.

Uşak–Ulubey yolunda bugün gördüğümüz manzara, “yol yapım sanatı” değil, düpedüz “yol kazası sanatı”dır. Yetkililerin buna göz yummaması lazım. Çünkü yollar araçlar için değil, insanlar için yapılır. Ve insanlar, ralli pilotu ya da Survivor yarışmacısı olmak zorunda değildir.