Gurbet elde yaşamanın en zor yanı, hasretin hiç bitmemesi. Ne kadar alışsan da insanın içinde hep bir boşluk oluyor. Bazen bir türkünün nağmesinde, bazen bir çayın dumanında, bazen de memleketten gelen bir haberle o boşluk büyüyor. İşte ben de yıllardır Almanya’da yaşayan bir gurbetçi olarak, Münih’teki IAA Mobility 2025 fuarında TOGG’u görünce içimdeki boşluk bir anda doldu.
Düşünsenize… Almanya otomobilin beşiği. Mercedes, BMW, Audi derken buradaki insanlar arabayı neredeyse kutsal kabul ediyor. Ve tam da onların sahasında, Münih’in göbeğinde, kocaman bir fuarda bizim Türkiye’nin arabası boy gösteriyor. Vallahi o an sanki ezan sesi duymuş gibi bir huzur kapladı içimi.
TOGG’un etrafında Almanlar dolanıyor, kapısını açıp içine oturuyor, direksiyonuna geçip test sürüşüne çıkıyordu. Ben kenardan gururla bakarken içimden dedim ki:
“Biz sadece baklava yapmıyoruz, araba da yapıyoruz. Hem de öyle şaka değil, otobanda solluk açacak cinsten.”
Hani yıllar önce diyorlardı ya:
– “Yok bu İtalyan işi…”
– “Yok Türkiye’de üretilmiyor…”
O günleri hatırlayınca şimdi Münih’te gördüğüm manzara bana en güzel cevabı verdi. TOGG adeta direksiyonunu sallayıp onlara dedi ki: “Buyurun efendim, ben geldim. Hem de Türkiye’den.”
O an içimde koca bir ses yükseldi: “Çok bekledik seni!” Sanki yılların hasreti tek bir nefeste dışarı döküldü. “Nerede kaldın?” dedim kendi kendime. “Neden kendini bu kadar çok özlettin?” Her bir soru, gururun dalgasıyla cevaplandı.
Yanımdaki standdaki bir Almanı görüp dayanamadım, hafif şakayla karışık sordum:
– “Nasıl, beğendiniz mi?”
O da dedi ki:
– “Gayet güzel, konforlu.”
Ben gülerek cevapladım:
– “Biz gurbetçiler burada yıllardır hasret çekiyoruz, bari arabamızla biraz hava atalım değil mi?”
Şaka bir yana, TOGG’un Münih’te boy göstermesi sadece bir otomobil meselesi değil. Biz gurbetçiler için bu, memleketin nefesini burada hissetmek demek. İçinde yaşadığımız hasreti biraz olsun hafifleten, “Türkiye buradayım” diyen bir tablo. Gözlerim doldu; ama bu dolu gözyaşı buruk değildi — gururla, umutla harmanlanmıştı.
Hayalim şu: Gün gelecek, otobanda yanımdan geçen araba TOGG olacak, plakasında da kocaman bir TR yazacak. İşte o an kahkaha ile gözyaşını aynı anda yaşayacağım. Gözlerim dolacak, ama yüzümde tatlı bir gülümsemeyle diyeceğim ki:
“Gurbet kolay değil ama bak, memleket bizi Münih’te bile buldu.”
Ve o an, içimde uzunca bir süre beklettiğim o sorular susacak: “Nerede kaldın, neden bu kadar özlettin?” Cevap basit olacak — geldin işte, iyi ki geldin.
Yorum Ekle
Yorumlar (0)
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Anasayfa
Yazarlar
Foto Galeri
Video Galeri
Web.tv
Mehmet ÇANAK
Münih’te TOGG Şovu: Hasretin Ortasında Bir Gurur
Gurbet elde yaşamanın en zor yanı, hasretin hiç bitmemesi. Ne kadar alışsan da insanın içinde hep bir boşluk oluyor. Bazen bir türkünün nağmesinde, bazen bir çayın dumanında, bazen de memleketten gelen bir haberle o boşluk büyüyor. İşte ben de yıllardır Almanya’da yaşayan bir gurbetçi olarak, Münih’teki IAA Mobility 2025 fuarında TOGG’u görünce içimdeki boşluk bir anda doldu.
Düşünsenize… Almanya otomobilin beşiği. Mercedes, BMW, Audi derken buradaki insanlar arabayı neredeyse kutsal kabul ediyor. Ve tam da onların sahasında, Münih’in göbeğinde, kocaman bir fuarda bizim Türkiye’nin arabası boy gösteriyor. Vallahi o an sanki ezan sesi duymuş gibi bir huzur kapladı içimi.
TOGG’un etrafında Almanlar dolanıyor, kapısını açıp içine oturuyor, direksiyonuna geçip test sürüşüne çıkıyordu. Ben kenardan gururla bakarken içimden dedim ki:
“Biz sadece baklava yapmıyoruz, araba da yapıyoruz. Hem de öyle şaka değil, otobanda solluk açacak cinsten.”
Hani yıllar önce diyorlardı ya:
– “Yok bu İtalyan işi…”
– “Yok Türkiye’de üretilmiyor…”
O günleri hatırlayınca şimdi Münih’te gördüğüm manzara bana en güzel cevabı verdi. TOGG adeta direksiyonunu sallayıp onlara dedi ki: “Buyurun efendim, ben geldim. Hem de Türkiye’den.”
O an içimde koca bir ses yükseldi: “Çok bekledik seni!” Sanki yılların hasreti tek bir nefeste dışarı döküldü. “Nerede kaldın?” dedim kendi kendime. “Neden kendini bu kadar çok özlettin?” Her bir soru, gururun dalgasıyla cevaplandı.
Yanımdaki standdaki bir Almanı görüp dayanamadım, hafif şakayla karışık sordum:
– “Nasıl, beğendiniz mi?”
O da dedi ki:
– “Gayet güzel, konforlu.”
Ben gülerek cevapladım:
– “Biz gurbetçiler burada yıllardır hasret çekiyoruz, bari arabamızla biraz hava atalım değil mi?”
Şaka bir yana, TOGG’un Münih’te boy göstermesi sadece bir otomobil meselesi değil. Biz gurbetçiler için bu, memleketin nefesini burada hissetmek demek. İçinde yaşadığımız hasreti biraz olsun hafifleten, “Türkiye buradayım” diyen bir tablo. Gözlerim doldu; ama bu dolu gözyaşı buruk değildi — gururla, umutla harmanlanmıştı.
Hayalim şu: Gün gelecek, otobanda yanımdan geçen araba TOGG olacak, plakasında da kocaman bir TR yazacak. İşte o an kahkaha ile gözyaşını aynı anda yaşayacağım. Gözlerim dolacak, ama yüzümde tatlı bir gülümsemeyle diyeceğim ki:
“Gurbet kolay değil ama bak, memleket bizi Münih’te bile buldu.”
Ve o an, içimde uzunca bir süre beklettiğim o sorular susacak: “Nerede kaldın, neden bu kadar özlettin?” Cevap basit olacak — geldin işte, iyi ki geldin.